Memlekette nerdeyse her iyi şey için bir de kötümser yan anlam geliştirmişiz. Mesela ” edebiyat yapmak” yahut “edebiyat parçalamak”… Ayfer Tunç’un 2012 yılında İletişim Yayınları’nın Memleket Kitapları serisinden çıkan “Memleket Hikayeleri” de ne kadar edebiyat, ne kadar hayat orası okuyana kalmış. Ama kesin olan şu ki, Ayfer Tunç, bu kitabında “edebiyat yapmaya” çalışmamış. Memleketin pür-mealini kendi “şahsi macerası”ndan yola çıkarak ortaya koymaya çabalamış. Kitabın arka kapağında belirtildiği gibi “Ayfer Tunç’un teferruatçı, gören ve dinleyen kaleminden” çıkmış ve Refik Halid Karay’ın Memleket Hikayeleri kitabına selam gönderen bir kitap Memleket Hikayeleri. Kitabın çıkışının ardından Radikal’e verdiği röportajda Ayfer Tunç, kitabı yazarken kendisine şu soruyu sorduğunu belirtiyor : “Memleketimi sevmek için elimde ne kaldı?” Öyle ya gittikçe çarpık kentleşen, sahip olduğu değerleri hoyratça tüketen, Türk ve müslümanlığından taviz vermezken beraber yaşadığı halkları inciten, özünü unutmuş, kendisine verileni körce sahiplenen, doğusuyla batısı birbirini tutmayan ve biribirini anlamaktan ümitsiz bu memleketi sevmek için aklı selim, vicdan sahibi olanlar halen neye sarılabilecek? Kitaba geçmeden önce küçük bir parantez açıp Ayfer Tunç hakkında dilim döndüğünce bir şeyler söylemek istiyorum. Yapı Kredi Yayınları’nda editörlük de …