Söylemeye dilim varmıyor ama “Babamın Sesi” cılız ve boğuk. Neden böyle düşünüyorum? Yahut şöyle soralım: Altın Koza’da En İyi Film ve En İyi Senaryo, İstanbul Film Festivali’nde de En İyi Senaryo ödülünü alan, tarihimizin önemli bir meselesini irdeleyen, sonuna kadar iyi niyetli, hele de Yekta Kopan, Fatih Özgüven ve Pınar Öğünç gibi önemli isimlerden oldukça olumlu yorum alan bir film hakkında neden ve nasıl bir eleştiri yazısı yazmaya niyetlendim? Yineliyorum, “Babamın Sesi” Cılız ve Boğuk, çünkü; film, gerçek ve kurmaca arasında doğru dengeyi bulamamış ve hikayesi, yahut şöyle söyleyeyim, kendi gerçekliği ile dış gerçeklik arasında bir bütünlük kuramamış. Gerçek ve kurmaca arasındaki denge derken neyi kastediyorum? İki Dil Bir Bavul’u izleyenler bilirler, o belgeselde haliyle gerçeklik söz konusudur. Zira, film gerçek bir hikayeden yola çıkar. Karakter, aynı zamanda hikayenin başından geçtiği kişidir. Ana dilde eğitim meselesi gibi önemli bir meseleyi irdeler. Aslında bu söylediklerimin neredeyse tamamı, Babamın Sesi için de geçerli, ancak her ne kadar gerçek bir hikayeye, yönetmenlerden birinin kendi aile hikayesine, dayansa da sonuç, bence çok farklı. Zira gerçekliği kayda geçmek ile gerçekliği yeniden üretmeye …