‘Hayat Var’, var elbet… Arada kalmış yalnız bir ‘küçük kadına’, çaresiz bir babaya, nefessiz dedeye, ilgisiz anneye, kimsesiz ‘tamirci çırağı’na da; kadınsız gemicilere, başlarında erkeksiz(!) ‘hayat’ kadınlarına, ahlaksız bakkala, ne idüğü belirsiz baba arkadaşına da, tekinsiz İstanbul’ da bir ‘Hayat Var’!